🚉 రాత్రి చివరి రైలు
🚉 రాత్రి చివరి రైలు
భయంకరమైన మిస్టరీతో ప్రేమ మిళితమైన ఒక దీర్ఘకథ
రాత్రి పన్నెండు దాటుతుండగా చిన్న స్టేషన్‌ అంతా చీకటితో నిండిపోయింది. ఎర్రటి సిగ్నల్ దీపం అప్పుడప్పుడూ జిగేల్‌మంటూ వెలిగిపోతూ ఆరిపోతూ, ఖాళీ ప్లాట్ఫామ్ మీద పడి ఉన్న పాత కాగితాల్ని గాలి కెదిపింది. అటువైపు బెంచ్ మీద హర్ష ప్లాస్టిక్ బాటిల్‌ నుండి చివరి తాగునీరు చుక్కని బయటికి నెట్టుకుని, గడియారంపై చూపేసాడు—12:07 AM. తను తప్ప అక్కడ ఎవరూ లేరని అనుకున్నాడు… కానీ అదే సమయంలో, ప్లాట్ఫామ్ చివర తెల్లని దుప్పటిలో ముంచుకున్న ఒక యువతి కనిపించింది.
ఆమె అడుగులు అనేవి కాదు—వెలుతురు లేని గాలి లాగానే జారిపోతున్నట్లు. జుట్టు పొడవుగా భుజాలపై జారింది; వెన్నెలలో కళ్లకు ఆత్మీయమైన వెలుగు. హర్ష తన వద్దున్న చిన్న బ్యాగ్‌ను సర్దేసుకున్నాడు. ఈ రాత్రి ఏమైనా దొరకితే ఆ చివరి రైలే—లేకుంటే రేపటివరకు ఇక్కడే చిక్కుకుపోతాడు.
🌧️ పరిచయం: చినుకుల్లో మొదలైన సంభాషణ
హఠాత్తుగా మబ్బులు కమ్ముకుని చినుకులు పడడం మొదలైంది. ప్లాట్‌ఫాం షెడ్‌ కిందకు పాట్లాడుకుంటూ పరుగెత్తి వచ్చిన హర్ష, ఎదురుగా నిలబడ్డ ఆ యువతిని చూసి చిన్నగా నవ్వాడు. “మీరు కూడా చివరి రైలు కోసం ఎదురు చూస్తున్నారా?” అని అడిగాడు. ఆమె అంతే మృదువుగా, కానీ లోపల ఎక్కడో ఖాళీని దాచుకున్న స్వరంతో చెప్పింది, “అవును. చాలా కాలంగా.”
“నేను హర్ష,” అంటూ కుడి చెయ్యి ముందుకు చాచాడు. ఆమె ఒక క్షణం అతని ముఖాన్ని గమనించి, ఒక చల్లని చిరునవ్వుతో, “సమీరా,” అంది. ఆ పేరు పక్కనే నిలబడిన అన్నివేడి సౌండ్‌లలోనూ స్పష్టంగా వినిపించింది—గాలిలోనూ, చినుకుల్లోనూ.
మాటలు కొద్దిగా—కాని అవి మధ్యలోని దూరాన్ని మొదటి మెట్టులోనే అరిగించేశాయి. హర్ష కథలు చెప్పగలవాడు; సమీరా వినగలదు—అది మాత్రమే కాదు, వెనకబడిపోయిన మాటల అర్థాల్ని కూడా గ్రహించగలదు. అతని కన్నుల్లో అస్థిరత ఉంది—నగరంలో ఉద్యోగం పోయింది; వెంటనే ఇంటికి వెళ్లాలి. ఆమె కన్నుల్లో గాఢమైన నిరీక్షణ ఉంది—ఏళ్లుగా లాక్కునిపోతున్న నిరీక్షణ.
🕰️ స్థలపు చరిత్ర: స్టేషన్‌ కథలు చెబుతుంది
స్టేషన్‌ గోడలపై మసకబారిన ఫోటోలు—నాటి స్టీమ్‌ ఇంజన్‌ పక్కన నిలబడిన డ్రైవర్లు, టోపీ ధరించిన కండక్టర్లు, ఉత్సవంగా అలంకరించిన బోగీలు. ఆ ఫోటోల మీదికి వర్షం చినుకులు జారినప్పుడు, దాని కింద కొన్నిచోట్ల దీపంలాగా వెలిగిపోతున్న మచ్చలు. హర్ష పక్కగోడ మీద ఉన్న చిన్న బోర్డు చదివాడు—“ఈ స్టేషన్‌లో 1998 నవంబర్ 14న రాత్రి 12:15కి జరిగిన ప్రమాదంలో మృతుల స్మారకార్థం.” ఎందుకో గుండెల్లో ఒక చలి. అదే సమయం… ఇదే రాత్రి… అదే నిమిషాల చుట్టూ.
🚨 ట్రాక్ మీద నీడ: రైలుకు ముందస్తు దోబూచులాట
దూరంగా ఒక పొడవైన సిట్టి—ఒక రైలు ముగ్గురాళ్ళపై మొదటిసారి పాదం వేయగానే వచ్చే శబ్దంలా. హర్ష ఉలిక్కిపడ్డాడు. “ఇదేనేమో చివరి రైలు,” అన్నాడు. సమీరా ఆ దిశగా చూస్తూ, “అవును… ఇది వస్తోంది,” అనింది. అయితే ఆమె స్వరంలో ఆత్మీయతతో పాటు, మాటల అంచుల్లో అరచెరుకు చలికమ్మడం కనిపించింది.
🪑 బెంచ్‌పై మాటలు: ప్రేమ మెల్లగా ఊరురుతోంది
రైలు చేరడానికి ఇంకా ఇరవై నిమిషాల టైం ఉందని గడియారం చెబుతూనే ఉంది. అంతలో సమీరా తన కథ కొంత తెరిచింది: “యేళ్ళ క్రితం ఇదే రోజున ఇక్కడికి వచ్చాం—నేను, నా ప్రియుడు అక్షయ్. మనం దూరంగా వెళ్లి కొత్త జీవితం మొదలుపెడదాం అనుకున్నాం. కానీ రైలు… రాలేదు. మేము ఎదురు చూస్తూ… ఎదురుచూస్తూనే ఉన్నాం.” ఆమె ఆగింది. మాటల కిటికీ తాత్కాలికంగా మూసుకుపోయింది.
హర్షకు కుదుపు. “తర్వాత?” సమీరా చిరునవ్వు బాటలో ఒక చెఱుకు వేదన: “తర్వాత రైలు వచ్చింది. ఆకలితో, చలితో అక్షయ్ ముందే ఎక్కాడు. నేను వెనకట్లో… అయినా అదే రైలు. కానీ…”
ఆమె మళ్లీ ఆగింది.
🌫️ చల్లని సూచన: స్టేషన్‌ శ్వాస మార్చిన ముహూర్తం
ఒకేసారి గాలి వేగం పెరిగింది. సిగ్నల్ దీపం అరిచినట్లు అసహనంతో మెరుస్తూనే ఉంది. ప్లాట్‌ఫాం చివరి లైట్ ఒక్కసారిగా ఆపిపోయి, వెంటనే పసుపు రంగు చీకటి పరుచుకుంది. హర్ష బలం కోసం తన చేతిని గట్టిగా ముడిచాడు; సమీరా మాత్రం చల్లగా, ఆ చీకటిలోనే తన చూపులను నిలిపింది. “ఈ స్థలం సాక్షి. ఈ స్టేషన్‌… ఈ సమయం…,” అంది ఆమె, “కొన్ని కథలు ప్రతి ఏడాది తిరిగి వచ్ఛి అదే ముహూర్తాలలో నిలబడతాయి.”
🚂 ఆగమనం: రాత్రి చివరి రైలు ప్లాట్‌ఫాంలోకి
చివరకు రైలు సిట్టి పెరిగింది. దాటి వచ్చే తుప్పు వాసన, ఇనుప గుదిగుదులు, కిటికీ అద్దాల్లో మసకబారిన ప్రతిబింబాలు. ఇది కొత్త రైలు కాదు—దాని బోగీలు కాలానికి చిట్లిన ఫోటోఫ్రేమ్‌లా కనిపిస్తున్నాయి. “ఇది… ఈరోజు షెడ్యూల్‌లో ఉన్న రైలు కాదేమో,” అని హర్ష చప్పున అన్నాడు. సమీరా కేవలం తల ఊపింది. “ఇది షెడ్యూల్‌లకు అతీతమైనది.”
🛤️ ఎక్కిన బోగీ: ఖాళీ సీట్లు, నిండిన జ్ఞాపకాలు
హర్ష, సమీరా ఇద్దరూ మూడో బోగీలోకి అడుగు పెట్టారు. లోపల ఎవరూ లేరు. అరుదైన టంగిస్టన్‌ లైట్ల మసక వెలుగు, సీట్ల మధ్య పొడవునా నడిచే చల్లని గాలి. చిట్లిన టికెట్‌ ముక్కలు నేలపై చరవేళ్లెత్తాయి. రైలు నెమ్మదిగా కదలడం మొదలయ్యింది.
“నీకు భయం వేస్తుందా?” సమీరా అడిగింది. హర్ష నవ్వాడు—“వేస్తోంది. కానీ నీతో మాట్లాడుతున్నంతసేపు తగ్గిపోతుంది.” ఆ మాట ఆమె కళ్లలో ఒక నిశ్శబ్ద కాంతిని నింపింది.
💗 మౌనంలో ప్రేమ: మాటలు చెబుతున్నవి, చలిలో వేడెక్కిన వేళ్లు
బోగీ కిటికీ బయట నిదురలో ఉన్న చెట్లు, చిన్న బస్తీలు, ఖాళీ బొమ్మిలా కనిపిస్తున్న స్టేషన్లు. హర్ష తన భుజంపై వేసుకున్న స్కార్ఫ్‌ని అద్దాడు. “చల్లిగా ఉంది,” అన్నాడు. ఆమె చేతిని ముందుకు చాపింది. చల్లని పాదుని గమనించాడు హర్ష; కానీ ఆ స్పర్శలో నిలిచిన నమ్మకం వేడి. “ఇలాంటివేళ నీకు సంగీతం వినాలని అనిపించదా?” హర్ష అడిగాడు. సమీరా కిటికీ బయటకు చూసింది—“ఇక్కడ సంగీతం నేనే… వినిపించే కర్త కూడా నేనే.”
👣 జాడలు: వెనక బోగీ తలుపు తట్టింది ఎవరు?
అప్పుడే వెనకనుంచి ఒక చిన్న తట్టు. హర్ష లేచి వెనక తలుపు దగ్గరికి వెళ్లి చూశాడు—ఎవరూ లేరు. మరొక తట్టు, ఈసారి కిటికీపై—లోపల నుంచి గంటల క్రితం అంటించిన ఫ్లైయర్‌ చలిలో కొట్టുമిట్టాడింది. ఆ ఫ్లైయర్‌ మీద “నవంబర్ 14—స్మారక యాత్ర” అని ఉంది. తేదీ ఆ రోజు అదే.
🧩 పజిల్‌ ముక్కలు: ఆమె మాటలలో దాగిన సత్యం
సమీరా ఊపిరి బరువైంది. “హర్ష… నువ్వు ఎక్కడికి వెళ్లాలి?” “విజయవాడ. ఉదయానికి ఒక ఇంటర్వ్యూ.” ఆమె చిరునవ్వింది—“ఎదురుచూపులకు మనుషులే కాదు… రైళ్లూ అలిసిపోతాయి. అయినా వస్తాయి.” హర్ష ఒక్కసారిగా అన్నాడు—“నీ అక్షయ్ తిరిగి రాలేదు కదూ?” సమీరా జవాబు పెట్టలేదు. బదులుగా, ఆమె ఎడమచేతిని బయటికి చాచింది—చినుకులు లోపలికి చీల్చుకొని వచ్చాయి; అమ్మ చేతిలో పడే ప్రతి చుక్క తక్షణంగానే ఆవిరైపోయింది.
హర్ష గుండె ఒక్కసారిగా ధ్రువంగా కొట్టుకుంది. “సమీరా… నువ్వు—” ఆమె తల దిగువకు వంచింది. “నేను ఇక్కడే నిలిచిపోయాను, హర్ష. ఆ రాత్రే. ఈ రైలు ప్రతి సంవత్సరం వస్తుంది—ఎదురుచూసిన వాళ్ల కోసం; గల్లంతైన మాటల కోసం; ఇంకా చెప్పని ప్రేమ కోసం.”
🌪️ మరో బోగీలో నీడలు: ఆత్మల స్మారకగీతం
రైలు ఒక గవిలోనికి దూసుకెళ్లింది. సడెన్‌గా అన్ని లైట్లు ఆరిపోయాయి. గాలి కాదు—అందిలో ఎవరైనా నడుస్తున్న శబ్దం. బోగీ తలుపుల పక్కన గీసిన గీతలు, సీట్లపై కూర్చుని కనిపించకపోయే ప్రయాణికుల నిశ్శబ్దపు హమ్. సమీరా కంఠం మృదువైంది—“భయపడకు. వాళ్లందరిలో ప్రతి ఒక్కరికీ ఒక కథ ఉంది. నువ్వూ ఇప్పుడు ఆ కథల మధ్యలో నడుస్తున్నావు.”
💞 హృదయపు మెలిక: ఆమె కోరిందేమిటి?
“వెళ్లు, హర్ష,” సమీరా చెబుతోంది. “తదుపరి స్టేషన్‌ వచ్చే సరికి దిగిపో. నీ ఇంటర్వ్యూ, నీ జీవితం—అవి నీకోసం ఎదురుచూస్తున్నాయి.” హర్ష నిట్టూర్చాడు—“కానీ నీవు?” ఆమె చిరునవ్వు ఈసారి వెన్నెల కంటే పసిప్రాయంగా—“నేను కలిసి వెళ్లలేను. నాకు ఈ రైలే దారి; ఈ రాత్రే సముద్రం. నిన్ను కలవడానికి నేను వచ్చాను—నీ మనసు మళ్లీ జీవితం వైపు తిరగడానికి.”
🌹 అవిభాజ్య క్షణం: ప్రేమ ఒప్పుకోలు
హర్ష ఎదురు నిలిచాడు. “సమీరా… నేను నిన్ను ఇంతకు ముందెప్పుడూ చూడలేదు. కానీ నిన్ను కోల్పోవడం నాకు ఎందుకు ఇంత బాధగా ఉంది?” ఆమె దగ్గరకు వచ్చింది; ఆసన్నతలో అతని ఊపిరి వెచ్చదనం, ఆమె శరీరానికి చల్లని సరిహద్దులకి తగిలి చిమ్మరి అవుతోంది. “నీవు నా కథలో నిన్న రాత్రే అడుగుపెట్టలేదు, హర్ష,” అంది ఆమె, “ఎన్నో రోజుల నిరీక్షణలో నీలా ఎవరైనా వస్తారని నేను నమ్ముకున్నాను. ఆ నమ్మకం సాక్షాత్కారమైంది అంతే.”
“ఇది ప్రేమేనా?” అతను అడిగాడు. సమీరా రెండు వాక్యాల మధ్యన నవ్వింది—“ప్రేమ అనేది కొన్నిసార్లు విడిచి పంపే ధైర్యం. నీ మీదున్న మमता నిన్ను బంధించాలి కాదు; నీ జీవితానికి దారి చూపించాలి.”
🕯️ స్మారక బోగీ: అక్షయ్ కథ
రైలు ఇక మెరుపుల మధ్య కొండ మలుపుల్లోకి దూసుకెళ్తోంది. ఒక బోగీలోకి వెళ్లగా, భీతి నింపే చిత్రాలు—పాత టికెట్‌ జాబితాలో కొన్ని పేర్లు ఎర్రసిరాతో గీతలు వేసినట్లు. అందులో అక్షయ్ అనే పేరు కూడా ఉంది. “అతను చివరి బోగీలో… చివరి క్షణంలో… నన్ను వెతుక్కుంటూ తిరిగాడు,” సమీరా నిశ్శబ్దంగా అంది. “నేను చేరలేదు. అతను కూడా దిగలేదు. ఆ రాత్రి… మేమిద్దరం రైల్లోనే చెదిరిపోయాం.”
⚡ ఢీకొడుతున్న సమయం: గతంతో వర్తమానం
తదుపరి స్టేషన్‌ దగ్గర ఒక చిన్న సిగ్నల్ కాటేజ్‌—అక్కడి దీపం ఒక్కసారిగా జిగేల్‌మంది. రైలులో అంతా వాలి వినిపించే ఒక గొంతు—“దిగిపో… దిగిపో… దిగిపో…” హర్ష చెయ్యి చల్లబడింది; సమీరా కళ్ళు సుస్థిరంగా నిలిచాయి. “వెళ్లు,” ఆమె మళ్లీ చెప్పింది. “నీ భవిష్యత్తు నీకోసం ఎదురుచూస్తోంది.”
💋 వీడ్కోలు ముద్దు కాదు—వీడ్కోలు మౌనం
హర్ష ఒక క్షణం ఆమె చేతిని పట్టుకున్నాడు—అది మంచులా చల్లగా ఉంది; కానీ అతని కళ్లలో వేడి నిండిపోయింది. “ఒక వేళ… ఇంకో జన్మలో మనిద్దరం ఇలా ఎదురు చూడకుండా కలిస్తామా?” సమీరా తల ఊపింది. “జన్మలు కాదు—జ్ఞాపకాలు. మనం జ్ఞాపకాల్లోనే వేల జన్మలు గడుపుతాం.”
🛎️ స్టేషన్‌ చేరిక: ఒక నిమిషం & ఒక జీవితం
రైలు వేగం తగ్గింది. బయట బోర్డు—“ధరణికోట”. సిగ్నల్ పసుపు నుంచి ఆకుపచ్చకి మారింది. తలుపు దగ్గరవైపు హర్ష నడుస్తుండగా వెనకనుంచి సమీరా పిలిచింది—“హర్ష?” అతను తిరిగాడు. ఆమె కళ్లలో ఈసారి కన్నీరు కనిపించలేదు—కేవలం ఓ బిడియంతో పొదిగిన ధైర్యం.
“ఈ రోజు తర్వాత నువ్వు నన్ను మళ్లీ చూడకపోవచ్చు. కానీ వర్షం వచ్చిన ప్రతీసారీ నాకు ఒక చిన్న చిరునవ్వు పంపు.” హర్ష శ్వాస బరువైంది. “నీ కోసం.” అంతే, అతను దిగాడు. ప్లాట్‌ఫాం మీద అడుగుపెట్టాడు. స్టేషన్‌ పనివాడు ఎవరో గంట మోగించాడు—రైలు కదిలింది.
🧿 రైలు వెనకట పడుతున్న నీడ: ఆమె ఎక్కడ?
హర్ష మళ్లీ బోగీ వైపు చూసాడు—సమీరా నిలబడి ఉండాల్సిన చోట ఖాళీ. ఆ బోగీ కిటికీ ఆవల, వెన్నెల ఏదో రూపం తీసుకుని అతని వైపు తల అగ్గింది. అతను గుండెలను గట్టిగా తెచ్చుకొని “ధన్యవాదాలు” అన్నట్లుండగా, రైలు చీకటిలో కలిసిపోయింది.
🗓️ నెలలు గడిచాయి: కొత్త ప్రారంభం—పాత శబ్దం
కొన్ని నెలల తర్వాత. హర్ష కొత్త నగరంలో ఉద్యోగం దొరికింది; ఇంటర్వ్యూలో కొద్దిసేపు మౌనమైపోయినప్పుడు అతని మనసు స్టేషన్‌కి దూసుకెళ్ళింది—ఇది అన్నీ సమీరా వల్లే. వర్షం మొదలైన ప్రతిసారీ అతను బాల్కనీకి వెళ్లి, ఆకాశం వైపు చూస్తూ లోతుగా ఊపిరి వదిలేస్తాడు—నవ్వాడో, కనీసం మనసులో మాత్రం ఆమెకి చిరునవ్వు పంపుతాడు.
🔁 తిరిగి అడుగులు: అదే స్టేషన్‌కి ఋతువు తీసుకువచ్చింది
ఒక సంవత్సరం తరువాత, అదే తేదీ, అదే రాత్రి. హర్ష తన కార్యాలయ పనుల నేపథ్యంలో ఆ స్టేషన్‌కి తిరిగి వెళ్లాడు. పాత బోర్డు అలాగే ఉంది; స్మారక శిలాఫలకం మీద పూలు. గడియారం 12:07 AM చూపుతున్నది. గాలి అదే మధురమైన చల్లదనం; ఆకాశంలో మబ్బుల మధ్య దాక్కున్న వెన్నెల.
“సమీరా,” అని అతను చప్పున పిలిచాడు. స్పందన లేదు. కానీ ప్లాట్‌ఫాం చివర బెంచ్‌పై ఒక తెల్లని దుప్పటి మూల. హర్ష ముందుకు నడిచాడు—అది వెలుతురిలో కలసిపోతున్న నీడ మాత్రమే. అయితే ఆ క్షణంలో రైల్వే ట్రాక్ మీదకు ఏదో కాంతి జారింది—పాత స్టీల్‌పై ఎవరో వేళ్లతో గీసినట్టుగా: “బతుకు… నిలువు రైలు.”
🧷 ముగింపు కాదు—జ్ఞాపకపు ముద్ర
ఆ రాత్రి హర్ష చివరి రైలులో ఎక్కలేదు. వెన్నెలను చూస్తూ, ప్లాట్‌ఫాం మీదే కొంతసేపు నిలబడి, తన మనసులోని మౌనానికి కృతజ్ఞతలు చెప్పుకున్నాడు. ఆమె తన జీవితాన్ని మలచింది—ప్రేమను చేతివేళ్ల మధ్య బంధం చేయకుండా, దారిచూపే వెలుగుగా మిగిలింది.
సంవత్సరాలు గడుస్తున్నాయి. హర్ష ఇప్పుడు కొత్త కథలు రాస్తున్నాడు. అవి చదివేవాళ్ల కళ్లలోకి వెన్నెల జారిపడుతోంది; వెన్నెలలో చల్లగా జారిపడే చినুকుల్లా—ఎక్కడో, ఎవరో సమీరాను గుర్తుచేస్తున్నాయి. వర్షం మొదలైన ప్రతిసారీ… అతను ఆకాశం వైపు చిన్నగా చిరునవ్వుతాడు—అది ఆమెకు పంపే తన వీడ్కోలు మౌనం.
📖 ఇంకా భయానక & రొమాంటిక్ తెలుగు కథలు చదవాలి?
🔖 ట్యాగులు: తెలుగు ప్రేమ కథ, భయంకర కథ, రైల్వే కథ, మిస్టరీ రొమాన్స్, Telugu Horror Romance Story
కామెంట్‌లు
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి