అర్థరాత్రి వాగు
అర్థరాత్రి వాగు
ఒక ఊరు, ఒక వాగు, ఒక చిరునవ్వు — ఆ చిరునవ్వు వెనుక దాగిన గాఢమైన కథ
చందనపురం — పల్లెకించుకొని కాలంతో మెల్లగా కదిలే ఒక ఊరు. మధ్యలో చిన్న సరస్సు; ఆ సరస్సుకు వాలిపోయే విధంగా ఒక వాగు పొడుగు. వాగు మీద చాటుగా పల్లె కథలు, పిల్లల ఆటలు, పండుగ నిశ్శబ్దాలు గలవు. కానీ ఒక విషయం — రాత్రి ఒకప్పుడు ఆ వాగు బదలకుండా ఒక ప్రత్యేక శబ్దాన్ని ఇచ్చి ఉంటుంది; ఊరుంటిన వారు దాన్ని 'అర్థరాత్రి వాగు' అని పిలిచేవారు. ఇది కథ ఆ వాగు గురించి — అతని తో గుడిసె వేసిన ప్రేమ, రహస్యాలు, భయాలు మరియు చివరికి వెలుగులోకి వచ్చిన నిజం.
ఒక కొత్త ప్రత్యాగమనము
రవి పట్టణంలో చదివి, కొన్ని సంవత్సరాల తర్వాత తిరిగి వచ్చింది. ఉద్యోగం కోసం కాదు—మరింతగా ఏదో విషయానికి తనలోకి మళ్ళీ నిద్రలేథన పిలిచింది. అతన్ని ఊరు ఎప్పుడూ ఏదో మృదువైన అర్ధంతో ఆహ్వానించేది. చిన్నతనం నుంచి కనిపించిన మాధవి — ఆ వాగు పక్కనే ఉండే అమ్మాయి — గడిచిన కాలంతో మరింత నిశ్శబ్దమైన వ్యక్తిగా మారింది.
రవి తల్లి మాటల్లోనూ “ఇది నీ ఊరు, ఇక్కడ నీ మడుగు. అయితే నీలో ఒక సందేహం ఉంటే అది మాత్రమే ఇలాకదా” అంటూ నవ్వుతూ చెప్పింది. అతను ఆమె మాటకు నవ్వుతూ ప్రతిస్పందించాడు.
మాధవి
మాధవి మూలన ఒక మృదు వేదన తాగిన వాడి. ఆమె కనులలో అప్పుడప్పుడు ఓ చిరునవ్వు మెరుస్తుంది; ఆ చిరునవ్వులో ఒక వేదన కూడా ఉంటుంది. ఆమెకు వాగు తో ఉన్న ఒక ప్రత్యేక బంధం; రాత్రుల్లో ఆ బంధం కాస్త భయాన్ని రేకెత్తిస్తుంది.
“రవి,”
“వాగు దగ్గర రాత్రి ఉండొద్దు.”
రవి ఆశ్చర్యపడి అడిగాడు — “ఎందుకు?” కానీ మాధవి చెప్పలేదు; ఆమె ముఖంలో కనిపించిన ఒక చిన్న కన్నీళ్లు అతని మనసును తాకాయి.
రహస్యం మొదలు
రవి nieuwsgierig అయ్యాడు. అతను వాగు గురించి ప్రతి వృద్ధుని, ప్రతి పాతన్నని ప్రశ్నించాడు. నిశ్శబ్దమైన పుస్తకాల్లో, పాఠశాల రిజిస్టర్లలో అతనికి పాత ఫొటోలు, లేఖల కొరకైన సూత్రాలు లభించాయి — అక్కడే ఆయనకు 'సీత' అనే పేరే కచ్చితంగా కనిపించింది. సీత ఎవరూ? ఆ చిరునవ్వు ఎవరి? అన్న ప్రశ్న అతని దిమ్మతిరిగినది.
అర్థరాత్రి మొదలవుతుంది
ఒక వర్షపు రాత్రి రవి ఒంటరిగా వాగు ఒడ్డున నిలబడ్డాడు. చీకటిలో గాలి లోభాగంగా చెట్ల నుంచి వచ్చిన సస్పందనలు ఆతని గుండెను ఆకండంగా కొట్టించాయి. టార్చ్ వెచ్చని కాంతితో నీటి పై ప్రతిబింబం చూపెట్టింది. అప్పుడు — కనిష్టం కాదు — గడుల వంటి ఒక శబ్దం అతని చెవులలో టక్ అంటే వినిపించింది. అది గడియారం యొక్క టిక్ కాదు — అది ఓ శబ్దం, ఓ పలుకుబడి కావటంతో అతనికి ఒక బాధ తలెత్తింది.
“ఎవరైనా ఉన్నారా?”
ప్రశ్నకు మౌనం తప్పేది లేదు; కానీ దూరంలో ఒక బలహీన నవ్వు గుండెలో చిమ్మింది.
మాట్లాడే నీరు
.
. వాగులోని నీరు అలానే కదిలి, మధురమైన స్వరకారాన్ని వలె వినిపించింది. రవి ఆ స్వరాన్ని మాధవి తో పోల్చి చూశాడు — కానీ ఆమె ఆ సమయంలో అక్కడకు కనిపించలేదు. అర్ధరాత్రి లోపల ఓ ఆవిరి వంటి ఒక రూపం కనబడింది—ఆకారం, శబ్దం, వాసన — ఇవన్నీ కలిసిపోయి అతని మనసును భరించలేని స్థితికి తీసుకెళ్లాయి.
ఒరమొత్తం గుర్తులు
ఒక చిన్న నోటు వాగు ఒడ్డున కనిపించింది — ఆ నోటుపై పాత చాయలు, చిన్నారుల గీతలో వ్రాసిన మాట: “చిరునవ్వే కాదు — మనసు చెప్తుంది.” రవి ఆ నోటును తీసుకుని చదివిన క్షణం, అతనికి తెలిసిపోయింది — ఇది మరొకరికి పిలుపుగా ఉండొచ్చు.
పల్లె చిట్కాలు
అనురాధమ్మ — ఊరి వృద్ధురాలు — రవి ఎదురు చూసి చెప్పింది: “సీత గురించి మాట్లాడతే చాలా మందికి చెడు అనిపిస్తుండచ్చు. కాని దాన్ని ఎదుర్కొని న్యాయం చెయ్యకపోతే అది మళ్లీ పల్లెలోకి వస్తుంది.” ఆ మాటలు రవి లో కొత్త జ్వాల లాగా ఆరబోపడ్డాయి.
నిజానికి దగ్గరగా
రవి పాత ఫోటోలు, లేఖలు, పాఠశాల రిజిస్టర్లు సేకరించి రాత్రి రోజులు చేశారు. అతనికి తెలిసినది — 'సీత' ఒకప్పుడు పాఠశాలలో పాఠపరిచిన యువత; ఆమె ఒక యువ ఉపాధ్యాయుని ప్రేమలో పడినది; ఆ ప్రేమ ఊర్లో వివాదానికి కారణమయింది. చివరికి ఒక దురదృష్ట ఘటన జరిగినది; సీత ఆ ఘటనలో ప్రాణాలు కోల్పోయింది—or perhaps left under suspicious circumstances.
(రవి ఇప్పుడు తెలుసుకోవాలనుకున్నది: నిజంగా ఏమ జరిగిందంటే ఎవరు బాధ్యత వహించారు?)
మాధవి ఒన్న బలహీనం
ఒకరాత్రి రవి మాధవిని కలిసాడు. ఆమె కన్నీళ్లు పెట్టుకొని చెప్పింది: “ఆ రోజు నేను అక్కడే ఉండి చూశాను. నాకు సీత అర్థమైంది. ఆమె ఇష్టాన్ని, ఆమె బాధను నేను గుర్తున్నాను. రవి, నువ్వు నిజాన్ని వెలికితీసే వాళ్ళలో ఒకరేనని నాకు తెలుసు. కానీ జాగ్రత్తగా, అది కొంత ప్రమాదకరం.”
పాత ప్రేమ కథ
సీత మరియు యువ ఉపాధ్యాయుడి ప్రేమ నిస్సందేహంగా స్వచ్ఛం కానీ ఊరి రాజకీయాల వల్ల ఇబ్బంది పడింది. ఓ రోజు ఒక అపవాదం, ఓ టిఫాఫ్ చివరికి సీత పై తీవ్ర ఒత్తిడి పెడితే ఆమె ఆ బలహీనతను నగదు చేసుకోలేకపోయింది — she slipped away, perhaps from the water, or disappeared in a way that people whispered about.
(రవి ఇప్పుడే మాత్రం తెలుసుకోవాలి:真的 ఏది ఆ సంఘటన వెనుక నిందితులు ఎవరు?)
రాట రహస్యం
రవి తన ఫుటేజ్‌ను, పాత రికార్డులను గ్రామ సభలో ప్రజలకు చూపించాడు. మొదటిది కొంతవేళ ఒక పక్షిగా నిలిచిపోయింది; కానీ చివరలో ఒక వృద్ధుడు ముందుకొచ్చి విపరీతంగా చెప్పాడు — “సీతను వదిలినవాళ్లు అలా చేయలేదు; కానీ మనం ఆమెకు నమ్మకాన్ని ఇవ్వలేదు.” ఆ మాటలు ఊర్లో ఒక వింత భరాన్ని చెలరేగించాయి.
అమ్మవారి ఆదాయం
ఒక రాత్రి రవి మళ్లీ వాగు దగ్గరికి వచ్చాడు. ఆ చీకటిలో ఆకారం దొరికింది — ఒక రూపం, ఓ వాసన, ఒక పల్లకలా కవితా పంక్తి. రవి దాన్ని అనుసరించగా అది అచానక మాయమైగొంది. కాని అతనికి తెలిసిన వాస్తవం — ఆ రూపం ఒక బాధ నమ్మకం లోపు ఉండి, అది శాంతి కోసం బుల్లితెర పడుతోంది.
ఆత్మలు మాట్లాడతాయా?
రవి మర్మాలు ఒక్కొక్కటిగా వెలికి తెచ్చాడు — సీతను వదిలిన కారణాలు, ఊర్లోని ప్రజల పాత్రలు, అభ్యంతరాలు. ప్రజలు అసహ్యంతో, కొంత పశ్చాత్తాపంతో ఆ విషయాలను అంగీకరించారు. రక్తపు గాయాలు మున్నపైనే ఉండాలని గుర్తుపెట్టుకున్నారు. దానితో పాటుగా వాగు మెల్లగా ఒక టిక్ ఇచ్చింది — ఒక ఊహాత్మక చింపుక మాదిరిది.
రక్త-స్ఫురణ
ఒక రాత్రి, మాధవి ఎవరో ఒకటి చూపితేనని మనసులో ఆవేదనతో రవి ఎదుర్కొన్నాడు. ఆమె కనిపించగా ఆమె ముఖం మారిపోయింది; కళ్ళలో ఎరుపు పట్టి, పెదవులపై రక్తాల రేఖలు కనిపించాయి. “రవి… నన్ను వదిలిపెట్టకు,” ఆమె పలికింది. రవి షాక్ అయి వెనక్కి తగ్గి, అతనికి ఒక నిర్ణయం వచ్చింది — ఇది మొదటి సారి కాదు; నిజాన్ని బయటికి తీసేయ్యాలని.
ఎత్తిపోతే వెలుగు
రవి అన్ని రికార్డుల్ని, లేఖల్ని, ఫుటేజ్‌ని తీసుకుని గ్రామసభలో ప్రదర్శించాడు. ఓ వృద్ధుడు నిలబడి ఆ సంఘటనను వివరించాడు — “సీత పై మనం పూత వేయించాము; అది ఆమెకు బాధ కలిగించింది.” ఈ మాటల తర్వాత ఊరు లో సంభాషణ మొదలై, కొంతమంది తమ తప్పుల్ని ఒప్పుకున్నారు. అప్పుడు వాగు ఒక మృదువైన టిక్ ఇచ్చి చుక్కగా నవ్వింది — అది భయానకంగా కాకుండా, ఒక ఉపశమాన్ని సాదరంగా సూచించేస్తోంది.
మాధవికి శాంతి
ప్రజలు కలిసి సీతను గుర్తు చేసుకున్నారు; ఒక జ్ఞాపక వేడుక ఏర్పాటు చేసింది. మాధవి అక్కడి నిలబడి, కన్నీళ్లు పెట్టి కిలకిలా చెప్పింది — “సీతకు శాంతి ఇవ్వాలి.” ఆ వేడుకలో వాగు ఒక సున్నితమైన శబ్దం ఇచ్చి, ఆ మధ్యలో ఒక నిశ్శబ్దం వచ్చి, ఆత్మకు శాంతి కలిగినట్టు అనిపించింది. మాధవి చివరగా చెప్పింది: “ఇప్పుడు నీటి చారంలో నేను వెళ్ళిపోతున్నాను.”
మరో ఉదయం
ఆ రోజున వాగు ఒడ్డున పిల్లల నవ్వులు మొదలయ్యాయి. వాగు శబ్దం ఇప్పడు ఒక హెచ్చరికగా కాకుండా, ఒక గుర్తుగా మారి, ప్రజలకు ఒక పాఠాన్ని చెప్పేది — నిజాన్ని దాచకపోవాలి; చెప్పి పరిష్కరించుకోవాలి. రవి తన కెమెరాను తీసుకుని మాధవితో కలిసి పల్లె జీవితాన్ని పునఃప్రారంభించడానికి వేసాడు.
అయితే రాత్రులలో చిన్నదిగిన ఓ చిరునవ్వు అప్పుడప్పుడు వినిపిస్తూనే ఉంటుంది — అది మనకు శాంతి మరియు జాగ్రత్త రెండింటినీ గుర్తు చేస్తుంది.
ముగింపు — శాంతికి ఒక పాఠం
చందనపురం ఆ తరువాత పూర్తిగా ప్రశాంతంగా కనిపించకపోయినా, ప్రజల మాటల్లో ఒక మార్పు వచ్చింది. వారు దాచిన బాధలను బయటకి తెచ్చుకుని మాట్లాడటం మొదలెంచారు. వాగు ఇప్పుడు ఒక హెచ్చరికగా కాకుండా, ఒక జ్ఞాపకంగా వినిపిస్తుంది — ఒక చిన్న చిరునవ్వు, ఒక నిజం, ఒక పరిష్కారం.
ఈ కథలో ఒక పాఠం ఉంది: గడచిన బాధలను పరిష్కరించడం ద్వారా మాత్రమే మనం శాంతిని పొందగలము. నిజం తెలియకపోతే ఆ బాధలు మళ్ళీ మనపై మరలేరు.
— ముగింపు —
కామెంట్‌లు
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి