"మధురమైన మౌన ప్రేమ కథ – హృదయాలను తాకే ఓ నిశ్శబ్ద ప్రేమ కథ"
బావచెరువు బంధం
శివపురం అనే చిన్న గ్రామం మధ్యలో ఉన్న బావచెరువు అనేది ఆ ఊరికి ప్రతీకలా నిలిచింది. ఆ చెరువు చుట్టూ పెరిగిన చిన్న పల్లెటూరి ప్రేమ కథ ఇది.
వీరయ్య గారు గ్రామ పెద్ద. ఆయన మనవరాలు మాధవి చిన్ననాటి నుండి చాలా తెలివైనది. స్కూల్లో టాపర్, స్వభావానికి మృదువైనది. ఆమెకు ఊరిలో అందరూ ముద్దుగా చూసే వారు. అదే ఊరిలో రైతు కుటుంబంలో జన్మించిన కృష్ణుడు కూడా ఉన్నాడు. ఉదయం నాలుగింటికే లేచి బావిలో నీళ్ళు ఎత్తి పొలానికి పోతాడు. కానీ, చదువుపట్ల కూడా మంచి మక్కువ ఉండేది. స్కూల్లో మాధవి సరసన కూర్చొని చదివినవాడు కృష్ణుడు.
కాలం క్రమంగా కదిలింది. స్కూల్ పూర్తయ్యాక మాధవి పట్టభద్రురాలు అయ్యింది. ఊరిలో ఉన్నప్పటికీ, పట్టణం నైపుణ్యాలు ఆమెలో ముద్రించబడ్డాయి. కృష్ణుడు మాత్రం గ్రామానికే అంకితమైన జీవితం గడుపుతున్నాడు. కానీ, అతడి మదిలో మాత్రం చిన్నప్పటి నుండి ఒకే ఒక్క ముఖమే తిరుగుతూ ఉంటుంది—మాధవిది.
ఒక రోజు గ్రామంలో జరిగే బావచెరువు శుభ కార్యానికి సంబంధించి సమావేశం పెట్టారు. గ్రామస్థులందరిని పిలిచారు. మాధవి కూడా తాతయ్య వెంట వచ్చి కూర్చొంది. సమితిలో కృష్ణుడిని కూడా తీసుకున్నారు. మాట్లాడే తీరు, యోచించే ధోరణి చూసిన మాధవి ఆశ్చర్యపోయింది. “ఈ కృష్ణుడు ఇంతగా మారాడా?” అని తలలో ప్రశ్నలు చిలికాయి.
ఆ సమావేశం అనంతరం మాధవి అతనితో మాట్లాడింది. ఆ పాత జ్ఞాపకాలు గుర్తుచేసుకుంది. కృష్ణుడి మనసు పరవశించిపోయింది. ఆమె నవ్వు చూసినప్పుడే మళ్లీ తన హృదయం చలించిపోయింది.
రోజులు గడిచాయి. చెరువును పునర్నిర్మించేందుకు గ్రామం మొత్తంగా కలిసి పని చేయసాగింది. మాధవి గ్రామ అభివృద్ధి సమితిలో పని చేయడం మొదలుపెట్టింది. కృష్ణుడు దగ్గరుండి కార్మికులతో కలిసి పని చేసేవాడు. ఈ ప్రక్రియలో వారిద్దరి మధ్య స్నేహం మెల్లగా ప్రేమగా మారింది.
ఒక రోజు మాధవి తన తాతకు చెప్పింది: “నాకు కృష్ణుడి మీద అభిమానం పుట్టింది తాతయ్య. ఆయన మనసు, కృషి చూసి నేను ఆశ్చర్యపోతున్నాను.”
వీరయ్య గారు కొద్దిగా ఆశ్చర్యపడ్డారు. “మాధవి, మన ఇంటికి లాగే, నీకు మంచి జీవితం కావాలి. కానీ అతడు రైతు కుమారుడు. నీకు పట్టణం సరిపోతుంది.” అని చెప్పారు. కానీ మాధవి ఒప్పుకోలేదు.
అప్పటినుంచి కృష్ణుడి జీవితం నిండా తడిసిపోయింది. మాధవి కుటుంబం ఒప్పుకోకపోతే ఎలా? ఊరంతా మాటలు ఆడుకుంటున్నా మాధవి మాత్రం దృఢంగా నిలబడింది. “కృష్ణుడు మనిషిగా చాలా గొప్పవాడు. చట్టాలు, సర్టిఫికెట్లు కాదు, మనసే ముఖ్యం.” అని ఆమె తాతకి మళ్లీ చెప్పారు.
ఇక గ్రామ పెద్దల ముందు ఇది ఒక సమస్యగా మారింది. గ్రామంలో ఈ విషయం గురించి చర్చ జరుగుతుండగా, ఒక వృద్ధురాలు వచ్చి చెప్పింది: “వాళ్ల ప్రేమ సత్యమైనది. చెరువులో నీళ్లు ఉన్నట్టు, వీరి ప్రేమలో పవిత్రత ఉంది.”
ఆమె మాటలకి ఊరి పెద్దలు కూడా కరిగిపోయారు. మాధవి తాత కూడా చివరికి ఒప్పుకున్నాడు. “మా మనవరాలు మనస్ఫూర్తిగా తన నిర్ణయం తీసుకుంది. నేను ఆశీర్వదించకపోతే నేను తండ్రివిగా విలువ లేని వాడినవుతాను.” అని అన్నారు.
మూడు నెలల తరువాత, అదే బావచెరువు వద్ద, గ్రామస్థుల సమక్షంలో మాధవి – కృష్ణుల పెళ్లి జరిపారు. చెరువు గట్లకు అలంకారాలు, పల్లకి, బజాలు, హడావుడితో పెళ్లి కళ్లులా జరిగింది.
పెళ్లి రోజున మాధవి కృష్ణుడిని చూస్తూ ఇలా అన్నది: “చెరువు నీళ్లు ఎండిపోవచ్చు, కానీ మన ప్రేమ ఎప్పటికీ ఉప్పొంగుతూనే ఉంటుంది.”
కృష్ణుడు నవ్వుతూ ఆమెను ప్రేమగా చూశాడు. “నువ్వు నా బంగారు బిందెవే. ఈ చెరువుని మాత్రమే కాదు, నా జీవితాన్ని నిండావు.”
ఈ కథ కేవలం ప్రేమగాథ కాదు. ఇది గ్రామ జీవన విధానానికి, విలువలకు, అభిప్రాయాలకు, సంఘర్షణలకు ఒక అద్దం. ప్రేమకు పట్టణం – పల్లె అన్న తేడాలు లేవని ఈ కథ చెబుతుంది.
- ముగింపు -
ఇక్కడ మీ కథకు ముగింపు భాగాన్ని కాపీ చేయదగిన విధంగా ఇస్తున్నాను:
💫 ముగింపు (మధురమైన మౌన ప్రేమ కథ)
ఆ రోజు రాత్రి వర్షపు చినుకుల మధ్య ఇద్దరూ ఆ చిన్న గుడిసెల్లో నిశ్శబ్దంగా కూర్చున్నారు. మాటలు లేవు, కాని మనసులు కలిశాయి. శ్రావ్య రమణిని తొలిసారిగా చేతి వేళ్లతో తడిమింది. అది ఓ హత్తుకునే మౌనం. శబ్దం లేని ప్రేమ.
“నీలా నన్ను ఎవరూ చూడలేరు శ్రావ్య... నా లోతుల్లోకి దూసుకెళ్ళి నా మనసుని చదివినవు నీవే,” అన్నాడు రమణ్, గళం వణికిస్తూ.
ఆమె ముస్కురించింది. “మౌనం ఎప్పుడూ బలహీనత కాదు రమణ్... అది కొందరికి ప్రేమ భాష.”
ఆ మాటలతో ఆమె అతని భుజంపై తల వాల్చింది. వర్షం కురుస్తూనే ఉంది. దానితో పాటు వారిద్దరి మధ్య ప్రేమ కూడా కురుస్తూనే ఉంది — ప్రశాంతంగా, మౌనంగా.
ఆ రోజు నుండి, ప్రతి వాక్యం మౌనంలో పలికింది. ఒక్కొక్క చూపే ఒక్కొక్క కవితగా మారింది. రమణ్ రచనలో శ్రావ్య ప్రేరణగా నిలిచింది. ఆమె తలవాలిన ప్రతి కథ… రమణ్ కలంతో వెలగసాగింది.
కామెంట్‌లు
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి